Op eigen benen staan. We krijgen het er al vroeg ingeprent. Zodra je 18 bent, dien je, volgens de wet, op eigen benen te kunnen staan. En wat is dat dan vervolgens?
Ik merk dat vele mensen die bij mij aankloppen hier veelal een opgelegd, verwachtingsvol beeld bij hebben en ondertussen zwierezwabberen hun benen alle kanten op.
Ze vinden zichzelf in de praktijk nauwelijks de moeite waard, hebben zich lijdzaam de labels ’te veel,’ ’te enthousiast,’ ’te langzaam,’ ’te dit en te dat’ toegeëigend. Vervolgens zichzelf weggebonjourd om niet nog meer op te vallen, de clown zijn gaan uithangen en onbewust in standje overleven gestapt. onrustig zoekend naar bevestiging van anderen of ze nog voldoen.
Of nog ‘gezelliger’; vanuit een diepe angst ergens op afgerekend te worden, als onbetrouwbaar gebrandmerkt te boek komen te staan en dan nog meer je stinkende best doen, perfect willen zijn en dat al die energie, tijd uitdraait op een faliekante mislukking, wat nog meer onrust en onzekerheid oplevert.
Je zou er zomaar doodmoe en mega depri van kunnen worden. Hoe doen anderen dat toch. Stemmetjes in je hoofdkantoor, die door elkaar heen brullen van doe dit, doe dat. Je ouders, de school, je werkomgeving, die van alles vinden. Hun zienswijze, meningen ongezuiverd over jou heen spuien. Met vast goede intenties en bedoelingen vanuit hun eigen belevingsroute. En vooral dient het allemaal te lukken, want niemand wenst gebukt te gaan onder het stempel mislukt.
Het leven gaat niet over lukken en mislukken
Ha! Nu wordt het interessant: wat als het leven niet over lukken en mislukken hoeft te gaan… Wat als je precies goed bent zoals je bent. Dat je begint met dát te leren erkennen. Geen grote doelen en of stappen. Eerst maar eens kennismaken met jezelf.
Wie ben jij?
Wat deed je als kind, wat als vanzelf ging. Waar speelde je mee en wat vond je lekker om te eten. Wanneer begon je je druk te maken om wat anderen van je vonden. En op welk moment ben je jezelf gaan zien als minderwaardiger dan de rest.
Waar schenk je aandacht aan. Krijg jij van jou net zoveel aandacht als wat jij een ander geeft? Allemaal vragen die je misschien herkent of nog niet. Wat maakt dat ik me bezig hou met dit boeiende onderwerp: “op eigen benen staan.”?
Inmiddels loop ik zo’n jaar of vijftien met bewuste ondernemende lieden mee, die vastlopen in hun werk/eigen onderneming, intimiteit, zelfzorg, relatie en of gezondheid.
Wat ik waarneem, is een gemeenschappelijke deler: velen zijn een kei in het aandacht schenken aan van alles om hen heen, behalve aan zichzelf.
Een aantal lijkt de weg kwijt te zijn. Zien hun koers mistig. En stranden daardoor op hun eigen gecreëerde zandbanken. En wanneer besluit je dan anders te kiezen.
Op 22 mei ben je welkom op het aangename landgoed van Heerlijk Hemelum voor een middagworkshop “Op Eigen Benen Staan”. Voor meer informatie zie: https://www.heerlijkhemelum.nl/event/op-eigen-benen-staan/